Nie ukrywam, że do poniższego wpisu natchnęło mnie pytanie pewnej osoby, które dotyczyło możliwych konsekwencji zaskarżenia postanowienia sądu I instancji w przedmiocie zagrożenia nakazaniem zapłaty. Po krótkiej refleksji uświadomiłam sobie, że zagadnienie to jest często podnoszone przez strony w kontekście podejmowania decyzji co do odwoływania się do sądu II instancji.
Klienci obawiają się, czy wniesienie apelacji lub zażalenia nie pogorszy ich sytuacji procesowej i wydany przez sąd apelacyjny wyrok lub postanowienie nie zwiększy kwoty zasądzonych alimentów lub też kwoty zagrożenia nakazaniem zapłaty. Z racji tematyki niniejszego bloga skupię się jedynie na wyjaśnieniu tej kwestii odnośnie postępowań o egzekucję kontaktów.
Odpowiedź na pytanie, czy sąd odwoławczy może zwiększyć kwotę zagrożenia nakazaniem zapłaty, jest uzależniona od tego, czy obie strony zaskarżyły orzeczenie sądu I instancji, czy może zaskarżył je jedynie uczestnik, który nie zgadza się z rozstrzygnięciem uwzględniającym żądanie zagrożenia nakazaniem zapłaty. Sąd odwoławczy obowiązuje bowiem zakaz wydania orzeczenia na niekorzyść strony wnoszącej zażalenie, ale jedynie przy założeniu, że strona przeciwna nie zaskarżyła postanowienia. Zatem w sytuacji, gdy wniosek o zagrożenie nakazaniem zapłaty został uwzględniony w całości można kolokwialnie stwierdzić, że uczestnik, poza kosztami postępowania, nie ma wiele do stracenia.
Trzeba mieć również na uwadze, że mimo zaskarżenia postanowienia przez jedną ze stron sąd może orzec na jej niekorzyść, gdy ma możliwość orzekania z urzędu. Powyższe ograniczenie z mocy wyraźnej dyspozycji art. 59818 kodeksu postępowania cywilnego nie dotyczy spraw wykonywania kontaktów z dzieckiem, dla których wszczęcie postępowania z urzędu przez sąd opiekuńczy jest wykluczone. Należy o nim jednak pamiętać, gdy podejmujemy decyzję o zaskarżeniu chociażby postanowienia w przedmiocie uregulowania kontaktów władzy rodzicielskiej lub części wyroku rozwodowego dotyczącego winy za rozkład pożycia.
